Vanuit Aqaba sta je al snel in Wadi Rum. Net als Petra en de Dode Zee kan je Wadi Rum dus perfect combineren met een strand- of duikvakantie in Aqaba. Let wel: Wadi Rum bevindt zich tussen de 1000 en 1700 meter boven de zeespiegel. Duikers moeten dus rekening houden dat ze voldoende tijd laten tussen het duiken en het bezoek van Wadi Rum.
Met de jeep door Wadi Rum
Na een korte rit uit Aqaba kwamen we aan bij Wadi Rum, of toch het deel waar de jeeps geparkeerd stonden waarmee we door Wadi Rum zouden rijden. Ik vond de landschappen onderweg naar Wadi Rum al indrukwekkend en nam onderweg al veel foto’s. Zelfs vanuit de rijdende bus. Wist ik veel dat wat zou komen nog veel indrukwekkender was!
Ik was op voorhand (en tijdens) de jeeprit vrij zenuwachtig. Onnodig zenuwachtig. Onze chauffeur had uiteraard veel ervaring en zou echt wel geen risico nemen maar ik had schrik om uit de jeep te vallen of dat de jeep zou omkantelen. Ik hield me dus heel de rit goed vast. Toch genoot ik ook van de rit en de landschappen. De woestijn zag er anders uit dan ik me het had voorgesteld. Geen oneindige zandvlakten maar intense kleuren en afwisselend zandduinen en zandsteenrotsen.
Op bezoek bij de Bedoeïenen
De jeeprit eindigde tussen de kamelen. Die brachten ons naar een bedoeïenenkamp. Ik wil graag geloven dat dit traditionele bedoeïenen zijn die zich heroriënteerden en de toeristische opportuniteiten grepen, naast het houden van vee. Ze beseffen hierbij dat hun meerwaarde ligt in het in stand houden van hun traditionele gebruiken.
De bedoeïenen bereidden een traditionele maaltijd voor ons. Deze dames bakten het brood. We mochten ook even proberen. Niet simpel! De plaat waar je het deeg over legt was gloeiend heet. Ik verbrandde mijn vingers zelfs, gewoon bij het deeg erop te leggen en dan om te draaien.
Over hoofddoeken en boerka’s zijn vele meningen – daar gaat het hier niet over. . Onze gids, een moderne jonge vrouw, wist ons te vertellen dat het eigenlijk een cultureel gebruik is en dat het voor haar dus geen religieus symbool is. Het is niet moeilijk te bedenken waar het gebruik vandaan komt. Wij merkten zelf dat we spontaan ook een sjaal in ons haar knoopten toen we plaatsnamen op de jeeps om ons haar te beschermen voor de wind. Wat later sloeg ik de sjaal zelfs voor mijn mond om me te beschermen van het woestijnstof. Plots begrepen we waarom.
Na het eten, was er tijd voor entertainment met zang en een traditioneel instrument. We zaten erbij, keken ernaar en voelden ons helemaal zen worden.
Een nachtje slapen in de woestijn
Na al deze belevenissen in de woestijn hoefden we nog niet naar huis. We bleven in een luxe-tentenkamp slapen. Toen ik op voorhand vertelde dat ik in november naar Wadi Rum zou gaan, vertelde bijna iedereen me dat ik zeker warme kledij moest meenemen. ’s Nachts zou het er erg afkoelen. Ik dus naar de plaatselijke sportwinkel om een setje thermisch ondergoed met merinowol. Op het laatste nippertje besloot ik ook nog mijn winterjas mee te nemen.
Ja, eens de zon achter de horizon verdween, koelde het flink af. Maar in het tentenkamp verzamelden we rond gezellige vuurtjes. Bovendien was er warme zoete thee. En ook in de tenten was alles voorzien zodat je het niet koud zou hebben.
Na het diner zaten we nog even rond het vuur om naar de sterrenhemel te kijken. Veel sterren zagen we niet. Er was bewolking komen opzetten. Wanneer mijn thermisch ondergoed en winterjas dan wel van pas kwamen? Een paar uurtjes later…
Opstaan voor de zonsopgang
Ik weet niet meer hoe laat ik mijn wekker gezet heb. Ik denk dat ik het bewust vergeten ben. In elk geval, het was ongeveer een uurtje voor zonsopgang. Of beter gezegd: 2 uur voor zonsopgang. Want iemand had zich misrekend of niet goed onthouden wat de gids gezegd had. Anyway,… Je moet weten dat er ’s nachts in het tentenkamp geen elektriciteit is. Het was dus opstaan en je klaarmaken in het donker. Met het kleine lichtje van mijn telefoon. Gelukkig had ik alles klaargelegd en moest ik niet in mijn tas zitten rommelen. Een paar minuutjes later strompelde ik mijn tent uit. Ik hoorde honden blaffen. Ik zocht met mijn telefoonlichtje naar de uitgang van het kamp. Waar waren de anderen? Ah, daar hoorde ik nog een deur van een tentje opengaan. Wat later waren we er alle vier: Myriam, Tine, Nina en ikzelf.
De gids had uitgelegd dat we als het kamp verlieten, we moesten doorlopen tot aan het einde van de berg en dan naar links. Of zoiets. Enfin, probeer je in het donker maar eens te oriënteren. Ik wou ook niet te ver van het kamp weglopen. Ik zag het al voor me in de krant: “Belgische toeristen verdwaald in de woestijn.”
“Grrrrom”
Myriam en Tine liepen de duin op. Nina en ik bleven halverwege staan. Plots viel het me in dat ik op mijn smartphone een kompas gedownload had. Dat kompas leerde ons dat de zon achter de berg zou opkomen en we de zonsopgang niet zouden zien. Had ik al gezegd dat er honden aan het blaffen waren? Ik hoorde ze nu ook grommen. En dichterbij komen. Ik was heeeel content dat ik daar niet alleen stond.
Toen het wat begon te schemeren zagen we voor ons en naast ons een hoopje pluche liggen. Dat gegrom bleek zich op enkele meters van ons te bevinden. Needless to say dat we daar stil bleven staan. Een beetje later kwam de dappere Jenny er aan met haar statief. Zelfzeker zei ze dat we het absoluut niet mochten tonen aan die honden dat we schrik hadden. Easier said than done. Haar houding en haar statief gaven ons het vertrouwen en we volgden haar.
We haasten ons naar de andere kant van de duin. We waren op tijd voor de zonsopgang. Zoals je ziet heb ik geen foto’s van de zonsopgang. Hoe klaarder het werd, hoe duidelijker het was dat het te bewolkt was om de zonsopgang te zien. Ach, we hadden geen zonsopgang maar wel een straf verhaal 🙂
Leave nothing but footprints…
Nog deze uitsmijter. Als je zelf de woestijn bezoekt, laat je afval dan niet achter maar neem het mee! Beter nog: neem ook afval mee dat je tegenkomt. Ik was verbaasd hoeveel plastic en ander afval er in Wadi Rum te vinden was. We zagen zelfs nylons hangen in de struiken. Take nothing but pictures, leave nothing but footprints.
Meer activiteiten
Met dank aan Aqaba Tourism.
Leuk, deze kampvuurtjes in de woestijn, maar we staan er niet bij stil hoeveel jaren dit hout in de barre woestijnomstandigheden moet groeien….
Dag Jan, ik begrijp je bezorgdheid. Het was niet zomaar een kampvuurtje maar echt om ons warm te houden. Er was vrij veel beplanting in dit stuk van de woestijn. Als ik me niet vergis, vertelde de gids dat er in dit stuk een groot ondergronds waterreservoir was.
Leuk al je artikelen over Jordanië. Ik ga ze even bewaren en binnenkort wanneer ik tijd heb verder lezen. Ik ga namelijk volgende maand naar Jordanië, superveel zin in!